Ο βομβαρδισμός στα κεντρικά γραφεία της αιγυπτιακής αστυνομίας στην Μανσούρα την Τρίτη και η κατονομασία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ως τρομοκρατική οργάνωση από την προσωρινή κυβέρνηση, σηματοδοτούν σημείο καμπής για την πολιτική κρίση στην χώρα. Και όμως, οι αρχές δεν φαίνεται να έχουν το είδος της διορατικής σκέψης, που είναι  αναγκαία για την πρόληψη της ολίσθησης της Αιγύπτου σε ένα νέο κύκλο τρομοκρατίας και βίας.

 Η κλιμάκωση της βίας βρισκόταν σε εξέλιξη από τις 14 Αυγούστου. Υπήρχαν πράξεις βίας μετά την απομάκρυνση του Μοχάμεντ Μόρσι από την κυβέρνηση, αλλά οι πράξεις αυτές ήταν συγκρατημένες. Όταν η κυβέρνηση έλαβε την απόφαση να διαλύσει τις φιλο - Μορσικές διαδηλώσεις, που οδήγησαν στο θάνατο περισσότερα από χίλια άτομα , ήταν προβλέψιμο ότι, κάποια στιγμή, θα υπάρξουν τρομοκρατικές ενέργειες ως αντίποινα. Ο ίδιος ο υπουργός Εσωτερικών χαρακτήρισε την επίθεση στη Μανσούρα ως απάντηση στην από μέρους του κράτους διάλυση των διαδηλώσεων αυτών. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η ίδια η Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι πίσω από την επίθεση, όπως φαίνεται να ισχυρίζεται η κυβέρνηση.

 Αυτοί οι τύποι των επιθέσεων δεν είναι το είδος δράσης της Αδελφότητας, και λίγα στοιχεία έχουν παρουσιαστεί που να δείχνουν ότι η ομάδα αυτή ενορχηστρώνει τις επιθέσεις. Από την άλλη πλευρά, η κατηγορία ότι τέτοιες επιθέσεις είναι απλά «παραπλανητικές επιχειρήσεις " που πραγματοποιούνται από το κράτος για να δυσφημιστεί η Αδελφότητα, στερούνται εξίσου αποδείξεων. Οι υποστηρικτές της Συμμαχίας κατά του Πραξικοπήματος, τους οποίους ηγείται η Αδελφότητα μπορεί να προωθούν αυτή την ιδέα, υποστηρίζοντας όμως πως το γεγονός ότι υπάρχουν φιλοMορσιστές ισλαμιστές που μπορεί να έχουν στραφεί στη βία, δεν είναι βοηθητικό.

 Υπάρχει και ένα τρίτο ενδεχόμενο: ότι ισλαμιστές μη  μέλη της Αδελφότητας έχουν στραφεί στη χρήση βίας. Από τότε που ο κ. Mόρσι καθαιρέθηκε, υπήρξε διάκριση μεταξύ των ισλαμιστών και της Αδελφότητας, ακόμη και μέσα από την ίδια την αιγυπτιακή κυβέρνηση. Από τότε πέρασε και αρκετός καιρός μέχρι που τα τέλη Νοεμβρίου το υπουργείο Εσωτερικών ισχυρίστηκε ότι έχει αποδείξεις ότι η Αδελφότητα χρηματοδοτούσε ορισμένες τρομοκρατικές ενέργειες .

 Ωστόσο, την ημέρα της επίθεσης στη Μανσούρα, φαίνεται να υπήρχαν συγκρουόμενα μηνύματα από το υπουργικό Συμβούλιο, με μια εκπρόσωπος που υπονοούσε ότι η Αδελφότητα ήταν υπεύθυνη, ενώ ο πρωθυπουργός υποβάθμισε τις εν λόγω παρατηρήσεις. Η κυβέρνηση στη συνέχεια, εξέδωσε ανακοίνωση ότι η ριζοσπαστική ομάδα Ansar Al Bayt Maqdis ανέλαβε την ευθύνη - ο στρατός πολεμούσε αυτή την ομάδα στο Σινά για μήνες. Την επόμενη μέρα, το υπουργικό Συμβούλιο εξέδωσε δήλωση χαρακτηρίζοντας επίσημα την Αδελφότητα ως τρομοκρατική ομάδα.

Αυτή η ασυνέπεια βλάπτει την αξιοπιστία της κυβέρνησης, και ο χαρακτηρισμός αυτός δεν είναι χωρίς κόστος για την Αίγυπτο. Είναι ένα πράγμα για την κυβέρνηση να ισχυρίζεται ότι οι ισλαμιστές μη μέλη της Αδελφότητα, όπως η Ansar Al Bayt Maqdis, ήταν ένοχοι για τη βία – αυτή η ομάδα είναι πέρα για πέρα ένα μικρό στοιχείο της φιλοΜορσικλής παράταξης. Και είναι εντελώς διαφορετικό να δηλώσει ότι μια ομάδα που ψηφίστηκε στην κυβέρνηση μόλις πριν από ένα χρόνο είναι τρομοκρατική οργάνωση. Παρόλο που οι περισσότεροι Αιγύπτιοι είναι πιθανόν να υποστηρίζουν τους στρατιωτικούς, ωστόσο ακόμα και μια μειονότητα του 15 - 20 τοις εκατό του πληθυσμού που υποστηρίζουν τον κ. Μόρσι και την Αδελφότητα, είναι εξαιρετικά σημαντικός αριθμός για να την περιγράψει ως «τρομοκρατική» .

 Η χώρα αναμένεται να πάει στις κάλπες για να ψηφίσουν για το σχέδιο συντάγματος σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες. Η κυβέρνηση θα πρέπει να ασχοληθεί με την πραγματική απειλή βίαιων επιθέσεων σε εκλογικά κέντρα, οι οποίες θα μπορούσαν να βλάψουν την προσέλευση σε μια τέτοια σημαντική ψηφοφορία. Ο φόβος της βίας ήδη παράγει μια ανησυχητική ατμόσφαιρα. Ο Naguib Sawiris, διακεκριμένος επιχειρηματίας και οικονομικός υποστηρικτής ενός από τα κύρια μη - ισλαμικά κόμματα της Αιγύπτου, έχει δηλώσει ανοιχτά υποστήριξη της επαγρύπνησης κατά της βίας αν οι ισλαμιστές επιδιώξουν να διακόψουν βίαια τη ψηφοφορία. Σε απάντηση, μια επίσημη δήλωση από τη Συμμαχία κατά των Πραξικοπηματίων υπονοεί εμπλοκή του κ. Sawiris στην επίθεση της Μανσούρας, χωρίς να παρέχει αποδείξεις.

 Η απόφαση να τεθεί εκτός νόμου η Αδελφότητα αναστέλλει ουσιαστικά κάθε δυνατότητα πολιτικής διευθέτησης. Με την σκλήρυνση της στάσης και τη δαιμονοποίηση, που προέρχονται και από τις δύο πλευρές, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μίαν Αίγυπτο, βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, χωρίς περαιτέρω πολιτική βία. Κάθε ειρηνική αντιπολίτευση στο κράτος και στον οδικό χάρτη στη μετά Μόρσι εποχή είναι δικαίωμα κάθε Αιγυπτίου. Αλλά με δεδομένο το ιστορικό της υποκίνησης στη βία που υπάρχει μεταξύ πολλών από τα ανώτερα στελέχη της Αδελφότητας, και τη στάση των εθνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης εναντίον της ομάδας αυτής, θα είναι δύσκολο γι’ αυτή να ξεχωρίσει από τις πιο βίαιες ομάδες που είναι υπεύθυνες για τρομοκρατικές πράξεις - ακόμη και αν δεν συμμερίζεται την προσέγγισή τους.

 Ενώ η κυβέρνηση ολοένα και αποκλείει και δαιμονοποιεί όχι μόνο βίαιους ισλαμιστές αλλά και μη βίαιους και μη ισλαμιστές που διαφωνούν με αυτή, αυτό και μόνο παρέχει την ικανότητα σε ριζοσπαστικούς αντιπάλους της να στελεχωθούν. Αυτό θα υπονομεύσει τη σταθερότητα και την ειρήνη. Κατά τη διάρκεια της κηδείας όσων έχασαν τη ζωή τους κατά την επίθεση στη Μανσούρα, υπήρξαν επιθέσεις εναντίον μελών του Κινήματος της 6ης Απριλίου ( μη ισλαμιστές οι οποίοι επικρίνουν την κυβέρνηση ), καθώς και σε επιχειρήσεις και περιουσίες που υποθετικά ανήκουν σε μέλη της Αδελφότητας. Η πόλωση αυτή είναι επικίνδυνη και μπορεί να γίνει πολύ χειρότερη.

 Η Αίγυπτος έχει πλέον εισέλθει σε αυτή τη φάση όπου η πολιτική ελίτ φαίνεται να εφαρμόζει τεχνικές αντιτρομοκρατικές σε ειρηνικούς διαδηλωτές. Το γεγονός αυτό καθιστά την εστίαση στο νόμο και την τάξη, ακόμη πιο σημαντική. Διαφωνία, όταν δεν συνδυάζεται με τη βία, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με λεπτότητα, σε αντίθεση με την αντιμετώπιση της με τη συνήθη σκληρή προσέγγιση. Γιατί οι μόνοι που τελικά ωφελούνται από αυτή την προσέγγιση είναι οι βίαιες ομάδες που θα εκμεταλλευτούν αυτές τις πολιτικές για τους σκοπούς στελέχωσής τους. Δυστυχώς, οι αρχές δεν φαίνεται να αναγνωρίζουν τους κινδύνους του δρόμου που ακολουθούν.
  

Του Δρ H.A. Hellyer