ENGLISH TEXT AT THE END

ΟΥΚΡΑΝΙΑ – ΚΥΠΡΟΣ:  Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

ΤΩΝ ΔΥΟ ΜΕΤΡΩΝ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΩΝ

Του Σάββα Ιακωβίδη*

Συμφέροντα και ισχύς είναι ο πυρήνας της πολιτικής. Οι περιπτώσεις της Ουκρανίας και της κυπριακής κρίσης είναι ενδεικτικές αυτού του διαχρονικού αξιώματος.  Η Ουκρανία είναι η τελευταία εκδήλωση ενός  συνεχιζόμενου  Ψυχρού Πολέμου, η οποία διαψεύδει το τέλος της ιστορίας και αναζωπυρώνει μια επικίνδυνη αντιπαράθεση της Δύσης (ΗΠΑ και ΕΕ) με τη Ρωσία. Αυτή αποτελεί το νέο πεδίο σύγκρουσης τόσο μεταξύ δύο κόσμων όσο και δύο φιλοσοφιών: Οι ΗΠΑ και ΕΕ επιδιώκουν οι δυτικές αρχές και αξίες να στηρίζουν τη νέα παγκόσμια τάξη. Η Ρωσία του Πούτιν έχει ως στόχο την ανακατασκευή της πάλαι ποτέ ρωσικής αυτοκρατορίας. Από την άλλη πλευρά, η Κύπρος υπήρξε ανέκαθεν το μήλο της έριδος πολλών εισβολέων, κατακτητών, μεγάλων  δυνάμεων  και αυτοκρατοριών, λόγω της στρατηγικής θέσης της μεταξύ τριών ηπείρων και μεγάλων θαλάσσιων διαδρομών, καθιστώντας τη πολύτιμη με πολλούς τρόπους.  

 
Η Ουκρανία και η Κύπρος είναι θύματα ξένης  εισβολής  και κατοχής, παραβίασης της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας, της ελευθερίας και των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους ισχυρούς γείτονες. Η Ρωσία και η Τουρκία υποστηρίζουν σχεδόν τα ίδια επιχειρήματα: Καταγγελίες για απειλούμενες  μειονότητες, υποτιθέμενη παραβίαση των δικαιωμάτων τους και υποτιθέμενο κίνδυνο  γενοκτονίας. Η Ρωσία υποστήριξε επίσης ιστορικούς λόγους για να αρπάξει τη Κριμαία. Η  Τουρκία αξιοποιώντας τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου και το στάτους της ως εγγυήτρια δύναμη, εισέβαλαν για διάσωση, δήθεν, των  Τουρκοκυπρίων  από τους Έλληνες και να αποκαταστήσει τη συνταγματική τάξη μετά το πραξικόπημα κατά του Προέδρου Μακαρίου. Η συνταγματική τάξη αποκαταστάθηκε, αλλά η Τουρκία παρέμεινε στο νησί από το 1974. Συστηματικά αποικίζει τα κατεχόμενα εδάφη επιδιώκοντας τη δημογραφική αλλαγή, κατά μήκος των γραμμών της πρώην συριακής Αλεξανδρέττας, που στο τέλος την κατάπιε.  

Η εισβολή είναι εισβολή, και δεν μπορεί κανείς να προβάλλει κάθε είδους δικαιολογίες για αυτό το έγκλημα πολέμου. Η Ρωσία επικαλέσθηκε  ιστορικούς,  θρησκευτικούς, φυλετικούς  και πολιτιστικούς λόγους  για να εισβάλει στην Κριμαία, δήθεν για να προστατεύσει τη  ρωσόφωνη κοινότητας. Η Τουρκία υποστήριξε, μεταξύ άλλων, τη προστασία των Τουρκοκυπρίων  που υποτίθεται σφάζονταν  από τους Έλληνες. Η Ρωσία και η Τουρκία, όμως, ενήργησαν  κατ 'ουσίαν, με βάση γεωπολιτικά, στρατηγικά και ενεργειακά συμφέροντα. Η Μόσχα δεν θα ήθελε ποτέ, έξω από την πόρτα της μία Ουκρανία δυνητικά ενταγμένη στο ΝΑΤΟ. Όπως σωστά επεσήμανε ο κύριος εκφραστής της Realpolitik, Henry Kissinger, η Ουκρανία δεν πρέπει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, αν η Δύση ενδιαφέρεται πραγματικά να διατηρήσει γέφυρες με τη Ρωσία και, αν είναι ειλικρινής στις προθέσεις της, ότι δεν επιθυμεί να την περικυκλώσει. 

Επιπλέον, ο σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος - Η διεθνής θέση της Τουρκίας» είναι αρκετά σαφής. Πρώτον, «μια χώρα που αγνοεί την  Κύπρο δεν μπορεί να είναι ενεργός στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές.»  Δεύτερον, «ακόμη και αν δεν υπήρχαν  Τούρκοι μουσουλμάνοι στην Κύπρος, η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να διατηρεί θέμα Κύπρου. Καμία χώρα δεν μπορεί να παραμείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί, που βρίσκεται στην καρδιά του δικού  του ζωτικού  χώρου». Υπό το φως, λοιπόν, της Ουκρανίας και της κυπριακής κρίσης, βλέπουμε ένα απαράδεκτο επίπεδο υποκρισίας από τη Δύση, μια εκδήλωση της γνωστής πολιτικής των δύο μέτρων και δύο σταθμών.  

Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Νιούπορτ της Ουαλίας, τον περασμένο μήνα, οι χώρες του ΝΑΤΟ - συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας – καταδίκασαν  τη Ρωσία για την "συνεχιζόμενη κατάφωρη παραβίαση της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας και συμφώνησαν στην ανάγκη η Ρωσία να αντιμετωπίσει αυξημένες συνέπειες για τις πράξεις της». Ιδιαίτερα οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Βρετανία, και ως εκ τούτου, ο αμερικανικός και βρετανικός Τύπος είναι πολύ σκληροί στις επιθέσεις τους και ακόμα προσβλητική στην κριτική τους κατά της Ρωσίας και ειδικά στον Πρόεδρο Πούτιν. Ο «Economist», για παράδειγμα, έγραψε: «Ο Πούτιν είναι ένας ληστής όχι ένας ηγέτης, ένας εχθρός και όχι εταίρος». Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία καταλαμβάνει από το 1974, το 37% της Δημοκρατίας της Κύπρος, ως μέλος της ΕΕ, διατηρεί 43.000 στρατιώτες, αποικίσει τα κατεχόμενα εδάφη από δεκάδες χιλιάδες εποίκους, κατέστρεψε την πολιτιστική κληρονομιά και 550 ορθόδοξες εκκλησίες, αλλά ... 

Μία Δύση ευαίσθητη έναντι της Ουκρανίας δεν αντιδρά ούτε καταδικάζει, με την ίδια σοβαρότητα, τη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρος από ένα κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ, την Τουρκία, η οποία φιλοδοξεί να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι ΗΠΑ, όπως ο Αμερικανός αντιπρόεδρος, Τζο Μπάιντεν, επιβεβαίωσε,  θεωρεί την Κύπρο  ως «το νέο, ισχυρό στρατηγικό εταίρο στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου». Αλλά ποτέ δεν καταδίκασαν την εισβολή και την κατοχή του εδάφους αυτού του "ισχυρού στρατηγικού εταίρου" τους. Ούτε το ΝΑΤΟ λέει τίποτα, παρόλο που τρεις χώρες, η Βρετανία, η Ελλάδα και η Τουρκία, είναι εγγυητές της Δημοκρατίας. Οι πολιτικές των δύο μέτρων και δύο σταθμών εφαρμόζονται πλήρως στην περίπτωση της Ουκρανίας και της Κύπρος κατά τον πιο κλασικό, κυνικό  και ωμό τρόπο. 

*Δημοσιογράφος– αναλυτής 

UKRAINE-CYPRUS: HYPOCRISY

 OF DOUBLE STANDARDS 

 By Savvas Iacovides* 

Interests and power are the core of politics. The cases of the Ukrainian and the Cypriot crises are indicative of this timeless axiom. Ukraine is the latest manifestation of an ongoing Cold War, which belies the end of history and rekindles dangerous confrontation of the West (USA and EU) with Russia. It constitutes both the new field collision between two worlds and two philosophies: USA and EU seek that Western principles and values support a new world order. Putin's Russia aims to reconstruct the erstwhile Russian empire. On the other hand, Cyprus has always been a bone of contention of many invaders, conquerors, great powers and empires, because of its strategic position between three continents and major sea routes, making it valuable in many ways. 

Ukraine and Cyprus are victims of foreign invasion and occupation, violation of sovereignty and territorial integrity, freedom and fundamental human rights by powerful neighbors. Russia and Turkey claim almost the same arguments: Alleged endangered minorities, alleged violation of their rights and the alleged risk of genocide. Russia claimed also historical reasons to snatch Crimea. And Turkey exploiting the Zurich and London Agreements and as its Guarantor Power status invaded to rescue, supposedly, the Turkish Cypriots from Greeks and restore constitutional rule following the coup against President Makarios. The constitutional order was restored but Turkey has remained on the island since 1974.  Systematically it colonizes the occupied territories seeking demographic change, along the lines of erstwhile Syrian Alexandretta, which in the end it swallowed. 

An invasion is an invasion, and one can not make any kind of excuses for this war crime. Russia relied on historical, religious, racial and cultural reasons to invade Crimea, ostensibly to protect the Russian-speaking community. Turkey claimed, among other things, the preservation of T/Cypriots supposedly slaughtered by the Greeks. Russia and Turkey, though, essentially acted on the basis of geopolitical, strategic and energy interests. Moscow will not have ever wanted, outside her front door a Ukraine potentially joining NATO. As rightly pointed out by the prime exponent of Realpolitik, Henry Kissinger, Ukraine should not join NATO, if the West really cares to maintain bridges with Russia and if it is sincere in its intentions that it doesn’t wish to encircle it. 

Moreover, the current Prime Minister of Turkey, Ahmet Davutoglu, in his book "Strategic Depth - The international position of Turkey "(translated only in Greek) is quite clear. First, "a country that ignores Cyprus can not be active in global and regional policies." Second, "even if there were no Muslim Turks in Cyprus, Turkey is obliged to maintain a Cyprus question. No country can remain indifferent to such an island, located in the heart of its own vital space". In the light, therefore, of the Ukrainian and Cypriot crisis, we are seeing an unacceptable level of hypocrisy by the West, a manifestation of its well-known policy of double standards. 

At the NATO Summit in Newport, Wales, last month, NATO countries - including Turkey - condemned Russia for its "continuing flagrant violation of the sovereignty and territorial integrity of Ukraine and agreed on the need for Russia to address increased consequences for its actions”. Particularly the United States and Britain, and hence the American and British press are very tough in their attacks and even insulting in their criticism against Russia and especially President Putin. The "Economist", for example, wrote: "Putin is a bandit rather than a leader, an enemy rather than a partner". On the other side, Turkey occupies since 1974, 37% of the Republic of Cyprus, an EU member, maintains 43,000 troops, colonizing occupied land by tens of thousands of settlers, destroyed the cultural heritage and 550 Orthodox churches, but ... 

A West sensitive towards Ukraine does not react nor condemns, with the same severity, the continued occupation of Cyprus by a member state of NATO, Turkey, which aspires to join the EU. The US, as the American Vice President, Joe Biden, confirmed, considers Cyprus as "the new, strong strategic partner in the East Mediterranean". But they never condemned the invasion and occupation of territory of this "strong strategic partner" of theirs. Neither did NATO say anything, although three member countries, Britain, Greece and Turkey, are guarantors of the Republic. The politics of double standards are enacted in the case of Ukraine and Cyprus at its most classic, cynical and brutal sense.

*Columnist – analyst 

 In-Debth,  Οκτώβριος  2014

Η εικόνα στην οικοσελίδα είναι από το "Economist": "The Blame Gaime"