Τουρκία: Το πνεύμα  Νταβούτογλου

περιπλανάται  πάλι στο Προεδρικό

Του Μπουράκ Μπεκντίλ*

Οι αισιόδοξοι ήταν αισιόδοξοι ότι η αναγκαστική αποχώρηση του πρώην Πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου το Μάιο και η αντικατάστασή του με τον πραγματιστική Μπιναλί Γιλντιρίμ θα επανακαθόριζε τη σουνίτικη Ισλαμική βάση της εξωτερικής ( και εγχώριας) πολιτικής της Τουρκίας. Αυτός ο αρθρογράφος εξέφρασε την ελπίδα ότι οι αισιόδοξοι είχαν δίκιο, αλλά προέβλεψε ότι δεν θα είχαν. Αποκαλέστε το αυτό τυφλή πίστη στους πολιτικούς κώδικες του Προέδρου Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Οι αισιόδοξοι έγιναν πιο αισιόδοξοι μετά την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου όταν ο κ Ερντογάν έδειξε σημάδια λιγότερης πόλωσης και η περισσότερη συμφιλιωτική  (και συχνά, ακόμη, συμπαθητική) πολιτική γλώσσα του κ. Γιλτιρίμ χαλάρωσε εντάσεις που είχαν συσσωρευτεί τα τελευταία 14 χρόνια. Ελάχιστα όμως, εάν όχι καθόλου, φαίνεται να έχουν αλλάξει από την αλλαγή της φρουράς στη θέση του Πρωθυπουργού.

Ο Πρόεδρος Ερντογάν έχει ένα σοβαρό θρησκευτικο- πολιτικό πρόβλημα με το στάτους της Τουρκίας, συμπεριλαμβανομένων των συνόρων της. Την περασμένη εβδομάδα, έκανε απροκάλυπτα ρεβιζιονιστικές  δηλώσεις, συμπεριλαμβανομένου του ότι  «η Τουρκία δεν δέχτηκε  οικειοθελώς τα σημερινά της σύνορα», με περαιτέρω εμπλοκή της αυτοδίκαιης επιθυμίας του να αλλάξει τα σύνορα: «Δεν μπορούμε να δράσουμε κατά το έτος 2016 με την ψυχολογία του 1923. Το να εμμένεις [στα σύνορα που έγιναν αποδεχτά το 1923] είναι η μεγαλύτερη αδικία που θα κάμεις στη χώρα και στο έθνος.»

Ο ίδιος δεν εξήγησε πώς σκοπεύει να διορθώσει τη «μεγαλύτερη αδικία»  (θυμηθείτε πόσο συχνά ο κ Νταβούτογλου έκανε λόγο για «διόρθωση του λάθους ροής της ιστορίας;») που από το 1923 αφήνει τα σύνορα της Τουρκίας να παραμένουν εκεί που είναι σήμερα. Χρωστάει στο έθνος του καθώς και στα ενδιαφερόμενα έθνη μια τίμια εξήγηση: Πρώτον, μήπως νομίζει ότι τα επηρεαζόμενα έθνη θα σκεφτούν ότι είναι απόλυτα σωστός και θα του παραδώσουν ορισμένα από τα εδάφη τους προς την Τουρκία σε μια νέα συμφωνία συνόρων;

Αν όχι, και φυσικά δεν θα το πράξουν, πώς σκοπεύει να κάνει τα σύνορα της Τουρκίας «πιο δίκαια;» Με στρατιωτικά μέσα; Είναι γι’ αυτό που ο κ Ερντογάν  τα τελευταία χρόνια ενεθάρρυνε  το στρατιωτικό κατεστημένο για εγχώρια ανάπτυξη επιθετικών βλημάτων με εμβέλεια έως και 3000 χιλιομέτρων; Με τέτοια στρατιωτικά παιχνίδια στο τουρκικό αποθεματικό, νομίζει ότι μπορεί να επανασχεδιάσει χάρτες γειτνίαση της Τουρκίας;

Μια πιο πιθανή εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι ο κ Ερντογάν γνωρίζει πολύ καλά ότι ο ίδιος και οι πολιτικές και στρατιωτικές δυνάμεις της χώρας δεν μπορούν να αλλάξουν  οποιαδήποτε σύνορα θέλει να αλλάξει (παρόλο που είναι πολύ πιθανό να θέλει ειλικρινά να τα αλλάξει), αλλά του αρέσει να μιλά γι αυτά για χάρη της ελκυστικότητας που αυτό έχει  στις τεταμένες ψυχές των Τούρκων που έχουν χάσει μια αυτοκρατορία πριν από έναν αιώνα. Αυτό μπορεί να είναι μια λογική εξήγηση, αλλά δεν κάνει τις προθέσεις του κυρίου Ερντογάν εντελώς ειρηνικές σε μια περιοχή περισσότερο γνωστή για την αναταραχή και τη βία.

Οι Τούρκοι (και, σε μικρότερο βαθμό, οι γείτονές τους) έχουν υποφέρει περισσότερο από αρκετά από τις ατέλειωτες επιθυμίες τους Τούρκους ισλαμιστές να Οθωμανοποιήσουν τις περιφερειακές πολιτικές «από την Παλαιστίνη μέχρι τη Σιβηρία.» Ο κ Ερντογάν δεν καταλαβαίνει ότι περαιτέρω προσπάθειες να οθωμανοποιήσει εδάφη που αρνούνται να οθωμανοποιηθούν δεν θα λειτουργήσει, αλλά αντίθετα θα μπορούσε θα προσθέτουν στο τίμημα που η  Τουρκία θα είχε να πληρώσει.Ο κ Ερντογάν μπορεί να είναι σωστός στη σκέψη ότι έχει ένα ανεπίσημο στρατό δεκάδων εκατομμυρίων Τούρκων που είναι έτοιμοι να σκοτώσουν ή να πεθάνουν γι 'αυτόν. Αλλά αυτός δεν είναι το τρόπος που τον 21ο αιώνα οι χώρες πολεμούν και επιβάλουν νέα σύνορα στους γείτονές τους.

Σε όλα τα νότια, νοτιοανατολικά και ανατολικά σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία, το Ιράκ και το Ιράν, τα εκατομμύρια των Κούρδων και των Σιιτών δεν θα εξαφανιστούν εν μία νυκτί, ώστε να βεβαιωθεί ότι η Τούρκοι και Σουνίτες Άραβες γείτονές τους σπεύδουν να δώσουν γη στους νεο-Οθωμανούς. Ούτε οι Έλληνες και οι Βούλγαροι κατά μήκος των δυτικών συνόρων, ή οι Γεωργιανοί στα βορειοανατολικά, θα ξυπνήσουν μια ωραία ανοιξιάτικη μέρα και θα αποφασίσουν να υποστηρίξουν το όνειρο του κυρίου Ερντογάν για «διόρθωση της μεγαλύτερης αδικίας" όσον αφορά τα σύνορά τους με την Τουρκία.

Αλλά αν ο κ Ερντογάν είναι τόσο πρόθυμος για επανασχεδιασμό χαρτών προκειμένου να αναβιώσει τα πρώην οθωμανικά εδάφη, θα μπορούσε πάντα να ξεκινήσει με πιο φιλικά έθνη. Γιατί να μην πρέπει να ζητήσει από τους αγαπητούς του Σαουδικούς φίλους, εάν θα ήθελαν, για άλλη μια φορά, να περιέλθουν κάτω από την νεο-οθωμανική τουρκική σημαία;

 *Αρθρογράφος της τουρκικής εφημερίδας Χουριέτ.

  Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην HürriyetDailyNews, 26.10.2016

Βy BURAK BEKDİL*

The optimists were optimistic that former Prime Minister Ahmet Davutoğlu’s forced de-parture in May and his replacement with the pragmatic Binali Yıldırım would recalibrate Turkey’s Sunni Islamist-based foreign (and domestic) policy. This columnist voiced hope that the optimists were right but predicted they were not. Call it blind faith in President Re-cep Tayyip Erdoğan’s political codes.

The optimists became more optimistic after the putsch attempt of July 15 when Mr. Erdoğan showed signs of less polarization and Mr. Yıldırım’s more reconciliatory (and often, even, sympathetic) political language eased tensions that had piled up over the past 14 years. Little, if any, seems to have changed since the changing of the guards at the prime minister’s seat.

President Erdoğan has a serious religio-political problem with Turkey’s international sta-tus, including its borders. Last week, he made overtly revisionist statements, including that “Turkey did not voluntarily accept its current borders,” with further implication of his self-righteous desire to change the borders: “We cannot act in the year 2016 with the psychol-ogy of 1923. To insist on [the borders accepted in 1923] is the greatest injustice to be done to the country and to the nation.”

He did not explain how he plans to correct the “greatest injustice” (remember how often Mr. Davutoğlu spoke of “correcting the wrong flow of history?”) that Turkey’s 1923 bor-ders remain where they are today. He owes his nation and the nations concerned an honest explanation: First, does he think that the foreign nations concerned will think he is totally right and surrender some of their territories to Turkey in a new border agreement?

If not, and of course they will not, how does he plan to make Turkey’s borders “more just?” Military hardware? Is this why Mr. Erdoğan has over the past years been encourag-ing the military establishment for the local development of offensive missiles with a range of up to 3,000 kilometers? With such military toys in the Turkish inventory, does he think he can redesign maps in Turkey’s vicinity?

A more likely explanation could be that Mr. Erdoğan knows very well that he and his country’s political and military powers cannot change any borders he wants to change (alt-hough it is very likely that he sincerely wants to change them) but he loves the talk of it for the sake of appealing to the Turks’ strained soul of having lost an empire a century ago. This can be a rational explanation but does not make Mr. Erdoğan’s intentions totally peaceful in a region best known for its turbulence and violence.

The Turks (and, to a lesser degree, their neighbors) have suffered more than enough for the Turkish Islamists’ never-ending desire to Ottomanize regional politics “from Palestine to Siberia.” Mr. Erdoğan does not understand that further efforts to Ottomanize lands that refuse to be Ottomanized will not work but could instead add to the price Turkey has had to pay.

Mr. Erdoğan may be right in thinking that he has an unofficial army of tens of millions of Turks who are ready to kill or die for him. But this is not how in the 21st century countries fight and enforce new borders on their neighbors.

Across Turkey’s southern, southeastern and eastern borders with Syria, Iraq and Iran, millions of Kurds and Shiites will not disappear overnight in order to make sure that their Turkish and Sunni Arab neighbors rush to give land to the neo-Ottomans. Nor will the Greeks and Bulgarians across the western border, or the Georgians in the northeast, wake up to a fine spring day and decide to support Mr. Erdoğan’s dream about “correcting the greatest injustice” in terms of their borders with Turkey.

But if Mr. Erdoğan is so keen on redesigning maps in order to revive the former Ottoman lands, he could always start with friendlier nations. Why shouldn’t he ask his dear Saudi friends if they would like, once again, to come under the neo-Ottoman Turkish flag

*Columnist, Hürriyet Daily News where the article was first published (26.10.2016)