ENGLISH TEXT AT THE END
H Νομιμότητα της Προσάρτησης της Κριμαίας
Καθώς αξιωματούχοι στην ουκρανική περιοχή της Κριμαίας προετοιμάζονται πυρετωδώς για την ετοιμασία δημοψηφίσματος για την προσάρτηση της στη Ρωσικής Ομοσπονδίας και Ρώσοι νομοθέτες προβαίνουν σε σύνταξη νομοθεσίας που θα επιτρέψει στη Μόσχα να παραλάβει την Κριμαία ως ένα κομμάτι της Ρωσίας, ο ανταποκριτής των RFE / RL Robert Coalson συζητά το θέμα της νομιμότητας της προσάρτησης με τον Adam Roberts, ανώτερο ερευνητή διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και εκδότη του βιβλίου «Έγγραφα Σχετικά με τους Νόμους του Πολέμου.»
AdamRoberts
H ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
RFE / RL : Μπορείτε να μας δώσετε μια γενική εικόνα για το πώς η προσάρτηση αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζεται από το διεθνές δίκαιο;
AdamRoberts : Προσάρτηση είναι γενικά κατανοητή ως η βίαιη μεταβίβαση εδάφους , συχνά από μια κατοχική δύναμη, στο έδαφος του κράτους που διενήργησε την επέμβαση. Και υπάρχει ένας πολύ ισχυρός διεθνής κανόνας κατά της προσάρτηση - που πράγματι , θα μπορούσε κανείς να πει ότι αποτελεί θεμέλιο λίθο για τις διεθνείς σχέσεις από την περίοδο μετά 1945.
RFE / RL : Υπάρχουν δεσμευτικές διεθνείς συνθήκες ή συμφωνίες που καλύπτουν το θέμα της προσάρτησης;
Roberts : Δεν υπάρχει ειδική συμφωνία. Αυτό προκύπτει , προφανώς, από τις διατάξεις του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και από τη διεθνή πρακτική από το 1945. Για παράδειγμα, τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ είναι εξαιρετικά αυστηρά για τις περιπτώσεις απόπειρας προσάρτησης. Μια τέτοια σαφής περίπτωση ήταν η απόπειρα προσάρτηση του Κουβέιτ από το Ιράκ το 1990. Στην πραγματικότητα αυτό χαρακτηρίστηκε ως προσάρτηση και το Συμβούλιο [ Ασφαλείας] ήταν σταθερά αντίθετο σε κάτι τέτοιο, συμπεριλαμβανομένης, έχω να πω, και της τότε Σοβιετικής Ένωσης .
RFE / RL : Έχουν υπάρξει παραδείγματα νόμιμων, διεθνώς αναγνωρισμένων υποθέσεων προσάρτηση από το 1945;
Roberts : Υπήρξαν περιπτώσεις μεταβίβασης εδάφους έπειτα από συμφωνία, αλλά αυτό δεν είναι προσάρτηση. Και υπήρξαν περιπτώσεις που πλησίαζαν με προσάρτηση, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, όπως ο ρόλος της Τουρκίας στη βόρεια Κύπρο , η οποία - όπως και σε πολλές περιπτώσεις πλησίαζε την προσάρτηση - δεν έχει ποτέ φτάσει στο σημείο να ανακηρύξει το υπό αναφορά έδαφός ως μέρος του κράτους που διενήργησε την επέμβαση [της Τουρκίας]. Έτσι, δεν συνέβηκε ποτέ η βόρεια Κύπρος να ανακηρυχθεί μέρος της Τουρκίας . Οπότε είναι κάτι πολύ ασυνήθιστο .
RFE / RL : Υπάρχουν παραδείγματα του είδους των σχέσεων μεταξύ μιας χώρας και της περιοχής της άλλης χώρας , όπως αυτή της Μόσχας που διεκδικεί την Κριμαία;
Roberts : Υπάρχουν πολλές χώρες που έχουν προβεί σε διευθετήσεις με τον ένα ή άλλο τρόπο, όχι ανόμοιες με εκείνες που ισχύουν σε άλλες περιοχές . Για παράδειγμα, για κάποιο χρονικό διάστημα η Κροατία είχε ρυθμίσεις με τις οποίες ορισμένοι Βόσνιοι πολίτες κροατικής καταγωγής μπορούσαν να πάρουν διαβατήρια και κάποιοι από αυτούς - δάσκαλοι , για παράδειγμα – να πληρώνονταν από τις κροατικές αρχές . Δηλαδή, οι εκπαιδευτικοί στο βόρειο τμήμα της Βοσνίας πληρώνονταν από τις κροατικές αρχές . Οπότε ρυθμίσεις σαν και αυτές δεν είναι άγνωστες και , φυσικά , η Ρωσία έχει προωθήσει ακριβώς τέτοιες ρυθμίσεις σε δύο περιοχές της Γεωργίας, στην Αμπχαζία και στη Νότια Οσετία, με απαίτηση να έχει κάποιου βαθμού (για να το θέσω ήπια) « επιρροή» σε αυτά τα εδάφη .
Οπότε δεν είναι ασυνήθιστο. Αλλά το έντονα ανησυχητικό χαρακτηριστικό της ρωσικής ενέργειας στην Κριμαία είναι ότι έχουν καταλάβει την Κριμαία, στην πραγματικότητα, με την αποστολή δυνάμεων εκεί, και οι δυνάμεις κατοχής συχνά ισχυρίζονται ότι προστατεύουν τους ανθρώπους ή το έδαφος στην περιοχή αυτή, αλλά δεν παύουν να είναι δυνάμεις κατοχής .
Με αυτό τον τρόπο μπορούν να ασκήσουν μεγάλη επιρροή στην έκβαση οποιουδήποτε δημοψηφίσματος που μπορεί να πραγματοποιηθεί στην Κριμαία για να καθορίσει το μέλλον της. Συνεπώς, αυτό είναι το ανησυχητικό στοιχείο - η παρουσία των δυνάμεων κατοχής και η βιασύνη για να διενεργηθεί δημοψήφισμα με ελάχιστη προοπτική ύπαρξης αποτελεσματικής διεθνούς παρακολούθησης του.
RFE / RL : Αν η Κριμαία ήταν σε θέση να διεξάγει εντελώς ελεύθερο και δίκαιο δημοψήφισμα, υπό διεθνή έλεγχο , θα μπορούσε αυτό να χρησιμεύσει ως νόμιμη βάση για την απόσχιση και την ένταξη της στη Ρωσική Ομοσπονδία, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο;
Roberts : Είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση το κατά πόσο θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο. Σίγουρα, θα ενίσχυε τη θέση της Ρωσίας. Όμως η απόφαση κατά πόσο αυτό θα γινόταν δεκτό ως νομική βάση για την ενέργεια αυτή [της απόσχισης], στην πραγματικότητα θα ποικίλλει σε μεγάλο βαθμό. Ο λόγος οφείλεται στο ότι είναι αλήθεια πως υπάρχει αντίδραση στις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις απέναντι σε παρεμβάσεις σε άλλα κράτη και στην αμφισβήτηση της εδαφικής τους ακεραιότητας. Και αυτό αποτελούσε μία από τις βάσεις της ασυνήθιστου βαθμού διεθνούς ειρήνης που είχαμε σε όλη την περίοδο από το 1945. Κράτη μέλη δεν έχουν ενθαρρυνθεί να ροκανίζουν μέρος από άλλα κράτη με τον τρόπο που βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα..
Και ένα καλό παράδειγμα της περίπτωσης αυτής είναι όταν η Τουρκία παρενέβη στη βόρεια Κύπρος το 1974 - για παρόμοιους λόγους που επικαλούνται για την παρουσία τους οι ρωσικές δυνάμεις στην Κριμαία σήμερα, για να προστατεύσει το φοβισμένο τουρκικού πληθυσμό στο βόρειο τμήμα της Κύπρος. Ο κόσμος αντέδρασε πολύ έντονα κατά της εν λόγω ενέργειας και ένας μεγάλος αριθμός χωρών, στην πραγματικότητα όλα τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας , το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών , συμπεριλαμβανομένης και της Σοβιετικής Ένωσης , ψήφισε να υποστηρίξουν την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρος ενάντια σε αυτή την παρέμβαση. Και τώρα, που παρόμοιοι λόγοι αναφέρονται για την περίπτωση της Κριμαίας, η ίδια αντίδραση της διεθνούς κοινότητας, η νευρικότητα σχετικά με το ότι υπονομεύεται η ακεραιότητα των κρατών με παρεμβάσεις, είναι πολύ εμφανής. Δεν είναι καθόλου επιθυμητό να τίθεται με αυτόν τον τρόπο υπό αμφισβήτηση η θεμελιώδη βάση των κρατών.
RFE / RL : Μια άλλη σχετική ερώτηση, τι έχει το διεθνές δίκαιο να πει για την πρακτική της διανομής διαβατηρίων σε πολίτες άλλων χωρών, όπως η Ρωσία έχει κάνει στη Γεωργία, τη Μολδαβία και την Ουκρανία ;
Roberts : Δεν νομίζω ότι υπάρχει απολύτως σαφής απάντηση του διεθνούς δικαίου στο ερώτημα αυτό . Νομίζω ότι η απάντηση είναι βέβαιο ότι θα εξαρτηθεί από τη στάση της χώρας της οποίας οι πολίτες υπόκεινται σε αυτές τις προσφορές [διαβατηρίων]. Ορισμένες χώρες μπορεί να τις διακηρύξουν παράνομες βάσει της εθνικής τους νομοθεσίας ή ακόμα και του εθνικού τους συντάγματος. Αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος γενικός κανόνας και, φυσικά, δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο για άτομα να έχουν περισσότερα από ένα διαβατήρια. Πολλοί άνθρωποι σε πολλές χώρες το κάνουν αυτό, και σε πλείστες περιπτώσεις δεν προκαλεί καμία βλάβη. Οι περιπτώσεις που προκαλείται βλάβη είναι όταν αυτό γίνεται σε συνδυασμό με την εξασφάλιση διαφόρων ειδών ανταλλαγμάτων, για πιέσεις και για απόσχιση συγκεκριμένου εδάφους σε άλλο κράτος
RFE / RL : Στην περίπτωση της Κριμαίας, το γεγονός ότι αυτή απολαμβάνει αυτόνομο καθεστώς εντός της Ουκρανίας, έχει αυτό καμία σχέση με την απόφαση της κυβέρνησης της Κριμαίας να ενταχθεί στη Ρωσία και να διενεργήσει δημοψήφισμα σχετικά με τη δυνατότητα της ένταξης της στη Ρωσίας ;
Roberts : Έχει κάποια σχέση. Υπάρχει, προφανώς, ένα τεράστιο ζήτημα σχετικά με τη νομιμότητα της απόφασης που ελήφθη από ένα συγκεκριμένο τμήμα της χώρας , όπου οι ομοσπονδιακές αρχές της χώρας αυτής - σε αυτή την περίπτωση, η κυβέρνηση στο Κίεβο - δεν έχουν ρωτηθεί και δεν έχουν συμφωνήσει με την απόσχιση ή ακόμη δεν έχει ζητηθεί η άποψη τους ή έχουν συμφωνήσει για την κατάλληλη διαδικασία για την αντιμετώπιση του θέματος..
Και αυτό οδηγεί στην τεράστια δυσκολία που υπάρχει ένεκα της απόλυτης άρνησης της Ρωσίας να αναγνωρίσει την νέα διάδοχο κυβέρνηση στην Ουκρανία, στο Κίεβο, ακόμη και αν ο εκλεκτός τους [ο ανατραπείς ] Πρόεδρος [ Βίκτορ ] Γιανουκόβιτς, έφυγε από την Ουκρανία αφήνοντας ένα κενό που έπρεπε να καλυφθεί.
Έτσι, νομίζω ότι είναι η έλλειψη σαφήνειας σχετικά με τη νομική κατάσταση που προκαλεί δυσκολία. Και σίγουρα θα υποστήριζα σθεναρά όπως όλοι οι διεθνείς πρωταγωνιστές καθίσουν στο τραπέζι με τη Ρωσία και να εξετάσουν κάποια μέσα συζήτησης του μέλλοντος της Ουκρανίας, η οποία απομακρύνει τους ανθρώπους από αυτή την κατάσταση της απόρριψης άλλων αρχών ως παράνομες . Υπάρχει ανάγκη για μια πρακτική συζήτηση όλου του φάσματος των ζητημάτων με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη σήμερα η Κριμαία .
RFE / RL : Υπάρχουν άλλα ζητήματα που είναι σημαντικά όσον αφορά το θέμα προσάρτηση από τη σκοπιά του διεθνούς δικαίου εκεί;
Roberts : Νομίζω ότι το άλλο θέμα είναι η σημασία της διεθνούς παρουσίας στην Κριμαία και ο τρόπος με τον οποίο έχουν απειληθεί ξένοι όπως ο απεσταλμένος του ΟΗΕ [ Ρόμπερτ Σέρι ], γεγονός που καθιστά δύσκολο να έχει κανείς εμπιστοσύνη στον ελεύθερο χαρακτήρα της επερχόμενης ψηφοφορίας.
RFE / RL : Βάσει του διεθνούς δικαίου, ποια είναι η κατάσταση, αν υπάρχει, για το «κυρίαρχο δικαίωμα του λαού στην αυτοδιάθεση » και οι προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται προκειμένου να ασκηθεί εκεί "σωστά" ;
Roberts : Η αρχή των « ίσων δικαιωμάτων και της αυτοδιάθεσης των λαών » διακηρύσσεται στο Άρθρο 1 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και σε πολλά άλλα διεθνή μέσα. Από το 1945 υπήρξε διαμάχη σχετικά με το τι ακριβώς σημαίνει αυτή η αρχή και πώς μπορεί να εφαρμοστεί σε καταστάσεις πραγματικής ζωής .
Η σχετική διατύπωση του Χάρτη ήταν σκόπιμα ασαφής . Απέφυγε τη χρήση μιας πιο ακριβής ορολογίας όπως η « εθνική αυτοδιάθεση », η οποία ουσιαστικά σημαίνει ότι κάθε έθνος έχει το δικαίωμα να σχηματίσει το δικό του κράτος. Αναμφίβολα, η αρχή της « αυτοδιάθεσης των λαών » έχει διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία της ευρωπαϊκής αποαποικιοποίησης , στην ενοποίηση της Γερμανίας και σε πολλές άλλες σημαντικές εξελίξεις από το 1945 .
Ωστόσο, αφήνει αναπάντητα πολλά ερωτήματα. Μεταξύ αυτών , το πιο ενοχλητικό είναι το εξής: Ποιοι λαοί δικαιούνται το εν λόγω δικαίωμα, και ποιοι όχι; Το ζήτημα αυτό έχει αποδειχθεί εξαιρετικά ενοχλητικό σε πολλά μέρη του κόσμου και βρίσκεται στο επίκεντρο πολλών συγκρούσεων, συμπεριλαμβανομένης της περίπτωσης του Κοσσυφοπέδιο, της Σρι Λάνκα, της Γεωργίας και της Τουρκίας. Όσον αφορά την Κριμαία, τίθεται το ερώτημα κατά πόσον η κατάλληλη οντότητα για να αποφασίσει για το θέμα της αυτοδιάθεσης είναι η Ουκρανία στο σύνολό της ή απλά η Κριμαία, ή ακόμη αν και οι Τάταροι της Κριμαίας έχουν δικαίωμα στην αυτοδιάθεση .
Δεν υπάρχουν γενικές απαντήσεις για όλες τις χρήσεις σε αυτό το ερώτημα . Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχει ένα ισχυρό επιχείρημα για την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος , όχι υπό τον όρο μιας αυτοδίκαιης έκφρασης απόλυτης αρχής [από ένα μέρος], αλλά μέσω σοβαρών διαπραγματεύσεων στις οποίες λαμβάνονται υπόψη τα νόμιμα συμφέροντα όλων των μερών.
Η συνέντευξη αυτή πρωτοπαρουσιάστηκε από το
Radio Free Europe / Radio Liberty, στις 7 Μαρτίου 2014
Μετάφραση: ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ
ENGLISH TEXT
The Legality of Crimea’s Annexation
With officials in the Ukrainian region of Crimea preparing a referendum on joining the Russian Federation and Russian lawmakers drafting legislation that would enable Moscow to accept Crimea as a new subject of Russia, RFE/RL correspondent Robert Coalson discussed the issue of annexation with Adam Roberts, senior research fellow in international relations at Oxford University and editor of "Documents On The Laws Of War."
RFE/RL: Could you give us an overview of how annexation is currently viewed by international law?
Adam Roberts: Annexation is generally understood as the forcible transfer of territory, often by an occupying power, to the territory of the intervening state. And there's a very strong international norm against annexation -- indeed, one could say that's been a foundation of post-1945 international relations.
RFE/RL: Are there any binding international treaties or agreements that address the topic of annexation?
Roberts: There's no specific agreement. It arises from, obviously, the provisions of the UN Charter and from international practice since 1945. For example, resolutions of the UN Security Council have been extremely firm about cases of attempted annexation. A clear case was Iraq's attempted annexation of Kuwait in 1990; it was actually proclaimed annexation and the [Security] Council was consistently opposed to it, including, I have to say, the then Soviet Union.
RFE/RL: Have there been any examples of legal, internationally recognized cases of annexation since 1945?
Roberts: There have been cases of transfer of territory by agreement, but that's not annexation. And there have been cases of something close to annexation but not quite, such as Turkey's role in northern Cyprus, which -- as in many cases of something close to annexation -- hasn't ever got to the point of proclaiming the territory concerned to be part of the intervening state. So it never happened that northern Cyprus was proclaimed to be part of Turkey. So it's very unusual.
RFE/RL: Are there examples of the kinds of relationships between a country and a region of another country, such as the one Moscow is claiming with Crimea?
Roberts: There are many countries which have arrangements of one kind or another not dissimilar to that in other territories. For example, for some time Croatia had arrangements whereby some Bosnian citizens of Croat origin could get passports and some of them -- some school teachers, for example -- were paid by the Croatian authorities. That is, school teachers in northern Bosnia were being paid by Croatian authorities. So such arrangements are not unknown and, of course, Russia has pursued exactly such arrangements in two parts of Georgia, in Abkhazia and South Ossetia, and claims on that basis to be entitled to have a certain degree of to put it mildly 'influence' in those territories.
So it's not unusual. But the intensely worrying feature of Russian acts toward Crimea is that they have occupied Crimea, in effect, by sending forces in, and occupying forces often claim to be protecting people or territory in that area, but they're still occupying forces.
And so they're bringing to bear a heavy weight of influence on the outcome of any referendum that may be held in Crimea to determine its future. So that's the worrying feature -- the presence of occupying forces and the rush to have a referendum with little prospect of there being effective international monitoring of that referendum.
RFE/RL: If Crimea were able to conduct a completely free and fair and internationally monitored referendum, would that serve as a legitimate basis for secession and entry into the Russian Federation in the view of international law?
Roberts: It's an interesting question whether it would. Certainly, it would strengthen Russia's position. Whether it would be accepted as a legal basis for the action, really, the judgment on that would vary greatly. Because it is true that there is an inhibition in contemporary international relations against intervening in other states and challenging their territorial integrity. And that's been one of the bases of the extraordinary degree of international peace that we have had in the whole period since 1945. States have not been encouraged to nibble away at other states in the kind of way that we now see happening.
And a good example of that is when Turkey intervened in northern Cyprus in 1974 -- on similar grounds to the presence of Russian forces in Crimea today, to protect the frightened Turkish population in northern Cyprus. The world reacted very strongly against that action and a large number, in fact, all members of the Security Council, the UN Security Council, including the Soviet Union, voted to support the territorial integrity of Cyprus against this intervention. And now when similar grounds are proposed in Crimea, that inhibition of the international community, the nervousness about undermining the integrity of states by interventions is rightly apparent. There's no wish to see the fundamental basis of all states being called into question in this way.
RFE/RL: In a related question, does international law have anything to say about the practice of handing out passports to citizens of other countries, as Russia has done in Georgia, Moldova, and Ukraine?
Roberts: I don't think there's an absolutely clear answer to that question in international law. I think the answer is bound to depend upon the attitude of the country whose citizens are being subjected to these offers, and some countries may proclaim it illegal under their own national law or even national constitution for their citizens to be encouraged to be citizens of another state in that way. But I don't think there's any general rule and, of course, for individuals to have more than one passport is not at all unusual. Many people in many countries do that, and much of the time it causes no harm. Where it does cause harm is where it's coupled with all kinds of support for, pressures for, the secession of particular territories of another state.
RFE/RL: In the case of Crimea, does the fact that it has autonomous status within Ukraine have any bearing on the Crimean government's decision to join Russia and to hold a referendum on the possibility of joining Russia?
Roberts: It has some. There is, obviously, a huge question about the lawfulness of a decision taken by one particular part of the country where the federal authorities in that country -- in this case, the government in Kyiv -- have not been consulted and not have agreed to that secession or even have not been consulted or agreed on a proper procedure for addressing the issue.
And this all gets back to the huge difficulty of the absolute Russian refusal to recognize the successor government in Ukraine, in Kyiv, even though their own favorite, as it were, interlocutor, [ousted] President [Viktor] Yanukovych, fled from Ukraine leaving a gap that had to be filled.
So I think it's that lack of clarity about the legal situation that is very difficult. And I would certainly strongly advocate all international movers to sit down at the table with Russia -- which is not necessarily a statement that there shouldn't be a firm response on other fronts -- but to sit down at the table with Russia and urge some means of discussing the future of Ukraine which gets people off this situation of rejecting other authorities as illegitimate. There is a need for a practical discussion of the range of issues that now is confronted over Crimea.
RFE/RL: Are there any other issues that are significant concerning the annexation issue from the perspective of international law?
Roberts: I think that the other issue is the significance of an international presence in Crimea and the way in which outsiders like the UN envoy [Robert Serry] the other day have been threatened, which makes it difficult to have confidence in the free character of the vote that's coming up next week.
RFE/RL: Under international law, what is the status, if any, of a "sovereign right of the people to self-determination" and are there conditions that must be fulfilled in order to exercise that "right"?
Roberts: The principle of "equal rights and self-determination of peoples" is proclaimed in Article 1 of the UN Charter and in several other international instruments. Ever since 1945 there has been controversy about what exactly this principle means and how it can be applied in real-life situations.
The Charter wording was deliberately vague. It avoided the use of a more precise term, "national self-determination," which essentially means that every nation is entitled to form its own state. Undoubtedly the principle of "self-determination of peoples" has played a key role in the process of European decolonization, in the unification of Germany, and in many other important developments since 1945.
However, it leaves many problems unanswered. Among these, the most troublesome is: Which peoples are entitled to this right, and which are not? This question has proved extraordinarily troublesome in many parts of the world and has been at the heart of many conflicts, including in recent years in Kosovo, Sri Lanka, Georgia, and Turkey. In respect of Crimea, the question arises whether the proper unit of self-determination is Ukraine as a whole or just Crimea, or whether also the Crimean Tatars have a right to self-determination.
There are no general all-purpose answers to this question. That is why there is a strong case for addressing this issue, not in terms of the self-righteous expression of absolute principle but in serious negotiation in which the legitimate interests of all parties are recognized.
First appeared on Radio Free Europe/ Radio Liberty,
7 March 2014
CYPRUS CENTRE FOR STRATREGIC STUDIES
